-klik op de afbeeldingen voor een vergroting-
Duivel en Paus op de voorpagina
Het artikel
Meppeler Courant 4 april 2005
“On-Nederlands Goed” is een van de meest gebezigde termen die door filmdistributeurs worden rondgebazuind ter promotie van een film van eigen bodem. De term kan echter op meerdere manieren geïnterpreteerd worden, en niet allen daarvan zijn positief. Terwijl de Nederlandse film kwalitatief en kwantitatief gemiddeld gezien steeds hogere niveaus bereikt, blijft de terminologie daarbij achter. Bij deze hoop ik (waarschijnlijk tevergeefs) dat ‘Het zwijgen’ niet die verfoeilijke term aan zich geplakt zal krijgen, maar dat de film omschreven zal worden als oer-Hollands Goed. Op het IFFR wist ‘Het zwijgen’ het in ieder geval te schoppen tot een zeer respectabele 28e plek op de lijst van de publieksprijs.
Echt bijzonder aan ‘Het zwijgen’ is dat de film de status van eenvoudige whodunnit ontstijgt door de ambiguïteit die de film kenmerkt, en de manier waarop de tragische geschiedenis van het dorpje zich gedoemd lijkt te herhalen. Maar het zou ook zo kunnen zijn dat Victor in Drenthe in een soort tijdloos voorgeborchte terecht is gekomen waaruit geen ontsnapping meer mogelijk lijkt te zijn.
Het is bijzonder moeilijk om een zodanige sfeer van geheimzinnigheid en onafwendbare tragiek te scheppen zonder te vervallen in obscuriteit of banaliteit, maar Schover en van der Hout komen ermee weg en creëren daarmee een soort polderversie van ‘Twin Peaks’.
Ze worden hierbij bijgestaan door enkele sterke acteerprestaties: zo weet Vincent Croiset Victor’s transformatie van verveelde grachtengordelyup tot gedreven amateur-detective geloofwaardig te maken en markeert zo zijn overgang van het kleine naar het grote scherm.
Voor een status als absoluut meesterwerk is de film niet baanbrekend genoeg, maar wat mij betreft mogen de geneugten van ‘Het zwijgen’ luidkeels geprezen worden, zodat eenieder weet dat de film een bioscoopbezoek meer dan waard is.
Luuk van Huët Filmfocus
Metro, 29 december 2005
Misschien is Het zwijgen bovenal een sprookje, dat vertelt over het gevaar van graven in een afgesloten verleden. Of dit sprookje goed af loopt, valt te bezien. Ondanks de paar minpunten hebben de makers een prachtige film gemaakt; de muziek, het veen en het zwijgen blijven nog lang nazingen in je hoofd.
Carien Westerveld 23 maart 2006
FILM BEELD mei 2006
Het zwijgen voert een parade van excentrieke figuren op, maar ontbeert de verfrissende gekte van De arm van Jezus, de vorige film van regisseur André van der Hout. Hij en coregisseur Adri Schrover hebben Het zwijgen op vergelijkbare wijze opgezet: de zoektocht van een man wordt begeleid door archiefmateriaal en muziek van De Kift. Deze keer pakt het allemaal wat minder soepel uit: Het zwijgen is eerder een verzameling mooi gefotografeerde scènes, onderbroken door hakkelige momenten en houterig acteerwerk. Het Zwijgen bestaat uit kleurrijke tegels maar het cement ertussen vertoond scheuren.
Mariska Graveland, Filmkrant februari 2006
Filmkrant, 13 februari 2006
In een van de liederen wordt een onopgeloste moord beschreven, die op verschillende manieren voortleeft; het is nog altijd een taboe-onderwerp in Koekange, en bovendien lijken er overal echo’s van aanwezig. Die parallellen zijn aanvankelijk het sterke punt van de film. Zoals in De arm van Jezus de reis van een vader en die van een zoon gelijk opgingen, zo worden in Het zwijgen ook voortdurend verrassende en fraaie verbanden tussen heden en verleden gevonden. Ook het dubbellagige moordmysterie is boeiend. Maar de manier waarop de verschillende lijnen ten slotte verward raken, stelt teleur.
David Sneek op cinema.nl 23-3-2006
Het Parool 28 januari 2006
Het zwijgen is een moordmysterie dat het niet moet hebben van een ingenieuze plot, maar van de geheimzinnige sfeer, waaraan de muziek van De Kift en de Friese fadozangeres Nynke Laverman sterk bijdragen. Om het anekdotische te overstijgen, bevat de film mythische verwijzingen naar onder anderen Odysseus en veerman Charon, die over de Styx – in dit geval een kanaal – de doden naar het dodenrijk vaart. Ook bevat de film fascinerend archiefmateriaal. Ooit veenarbeiders op turf zien stampen en springen? Het zwijgen fascineert, maar de film is nogal in zichzelf gekeerd. Veel is letterlijk in nevelen gehuld. Net als Victor bevindt de kijker zich steeds in een raadselachtige wereld, wat na een tijdje een kunstmatige indruk maakt. Stilistisch is Het zwijgen dik in orde, maar de film ontbeert dramatiek. We moeten het doen met de suggestie van drama. Maar wel een fraaie suggestie.”
Jos van der Burg, ‘Het Parool’ van 22 maart 2006
Daily Tiger, 27 januari 2006
Deze tweede film van regisseurs André Van Der Hout en Adri Schrover is een originele suspensefilm die zijn gelijke niet kent. Een piekfijn uitgedokterd plot badend in een plattelandssfeertje dat het leven van weleer op unieke wijze in beeld brengt. De archiefbeelden van het Drenthe anno begin vorige eeuw stimuleren de doordachte cinematografische aanpak. Traag opgebouwde maar perfecte getimede suspense en de fragmentarische opbouw van het moordlied leiden naar de oplossing van dit whodunit?-mysterie. Op het eerste zicht kabbelt het verhaaltje maar zo wat aan, en is soms iets te traag, maar alles valt perfect op einde als een puzzel in elkaar. Het lied in de film is gebaseerd op een echt moordlied betreffende een driedubbele moord in Drenthe die toen voor veel opschudding zorgde. In de hoofdrollen herkennen we Vincent Croiset, Rosa Reuten en Susan Visser. Zo, en dan nu met z’n allen zingend naar de bioscoop.
Patrick Van Laer, Filmsalon
De hele pagina
Het artikel
Meppeler Dedemvaartse crt, 17 maart 2006
Het mysterie ontvouwt zich onder begeleiding van het prachtige moordlied – gezongen door Nynke Laverman – en gaat gepaard met oude archiefbeelden van turfstekers. Samen met het waterkoude polderlandschap geeft dit de film een unieke sfeer. Ook krijgen de acteurs in Het Zwijgen veel ruimte om hun rollen gestalte te geven. Het lijkt net of Croiset steeds ter plekke improviseert. Dat maakt Victor Dreisen kwetsbaar en draagt bij aan de spookachtige dreiging die in de loop van de film de overhand krijgt. Bij iedere verdere ontwikkeling van het verhaal zakt Dreisen steeds verder in een poel waarin feiten en fictie door elkaar lopen. Begint hij net zo door te draaien als zijn overleden oom? De nieuwsgierige onderzoeker twijfelt aan zijn verstand, maar hij zet door en vervreemdt steeds verder van de wereld om hem heen, en helaas ook van de kijker. Dit laatste zorgt dat Het Zwijgen de spanning niet tot het eind kan vasthouden, maar de ‘poldergeest’-sfeer zorgt dat de film de moeite waard blijft.”
Naomi Dorré, On Stage van 23 maart 2006
Maaspost 28 juni 2006
Het is vooral een verademing om te zien dat Van der Hout en Schrover weten wat montage en stijlmiddelen zijn. Dansende mensen met te grote maskers, een ouderwets pontje inclusief mysterieuze kapitein, archiefbeelden die mensen uit het heden bevatten: het zijn geen wereldschokkende vindingen, maar ze dragen wel bij aan een overtuigende ‘Lynchiaanse’ nachtmerrie in de zo vredig ogende polder.
Mike Peek in ‘NL20’, 22 maart 2006