NRC Handelsblad 6 mei 2009
Regisseur André van der Hout won eerder een Gouden Kalf met de historische documentaire ‘De illusie aan de macht – 1412 dagen kabinet den Uyl’. Ook dit keer heeft hij een uitgebalanceerde en harmonieuze combinatie van oral history en archiefmateriaal gecomponeerd. Niet alleen ‘verplichte kost’ voor degenen die deze periode aan den lijve hebben ondervonden, maar ook informatief en interessant voor een ieder die van moderne geschiedkundige gebeurtenissen kennis wil nemen.
Rob Veerman, movie2movie
Het jaar 2602 neigt eerder naar een historisch project dan dat het een visueel interessante documentaire is. Maar liefst negentien sprekers vertellen over hun jeugd in een jappenkamp. De verhalen zijn weliswaar interessant, knap met elkaar en mooi archiefbeeld verweven, maar het is en blijft een aaneenrijging van pratende hoofden die vooral geïnteresseerden zal boeien.
www.cinema.nl
Meer dan zestig jaar na dato zijn er nog altijd heel veel Nederlanders die een deurtje in hun geheugen kunnen openen en daarachter de Japanse getallen van een tot tien aantreffen. Als kind in een Japans gevangenkamp in Nederlands-Indië werden ze gedwongen een aantal Japanse woorden te leren, vooral omdat ze daarmee Japanse bevelen konden opvolgen. In een indrukwekkende scène in ’Het jaar 2602, kinderverhalen uit Jappenkampen’, een documentaire van André van der Hout en Linda Lyklema, zien we hoe een groot aantal, inmiddels hoogbejaarde, voormalige gevangenen zonder aarzelen het Japanse rijtje opdreunt.
En bij dat Japanse rijtje bevinden zich ook de andere herinneringen: aan dat paradijselijke vooroorlogse Indië, de schok van de Japanse invasie, de internering, het vertrek van vader, de ontberingen, de wreedheden, maar ook de spelletjes en de apathie.
Het grote verhaal, afgewisseld met een aantal schaarse archiefbeelden, is boeiend genoeg en de kinderen van toen hebben vaak een heel scherp geheugen voor veelzeggende details die ze al die jaren zijn bijgebleven. Het nadeel is wel dat we de vele getuigen zelf niet leren kennen.
Een man vertelt bijna toonloos het aangrijpende verhaal van de dood van zijn broertje in het kamp, mishandeld door de Japanners. Het verhaal wordt hier gepresenteerd als stukje in een grote legpuzzel, maar wij zouden meer willen weten over deze man en het broertje, dat hij als jongen zelf moest begraven.
Mark Moorman 07 mei 2009 Leidsch Dagblad